ท้องทุ่งหน้าหนาว เกี่ยวข้าวจากนา
เต็มตา เต็มรวง
รวงข้าว
หยาดน้ำค้าง เช้าหน้าหนาว
ร่องรอยของเกี่ยวด้วยรถเกี่ยวข้าว เพื่อขาย ไม่ต้องรอข้าวแห้ง ค่าความชื้นโรงสีจะคิดราคาตามนั้น
รอย “รถ”ไถ
แยกส่วนหนึ่ง สำหรับการเกี่ยวข้าวด้วยเคียว แรงงานคน เพื่อเก็บไว้กิน ตากแห้งเสียก่อน แล้วค่อยเอามาตี
ช่วยกัน หอบข้าวที่เกี่ยวกองไว้
หนีบให้แน่น
ฟาดข้าว
ได้เม็ดข้าว
ฟาดเม็ดข้าวจนหมด เหลือคือ ฟางข้าว
ฟาง-เฟือง(คำเมือง)
บ้างเกี่ยวข้าวเอามื้อ(ลงแขก) บ้างรับจ้างเกี่ยวข้าว
เกี่ยวข้าว แต่งกายกลางทุ่ง
ข้าวเหนียวต้นอ่อน ล้มง่ายเป็นข้าวนอน เรียกข้าวต๊าว(ต๊าว-ล้ม) ไกลออกไปเห็นยืนต้นนั่น เป็นข้าวจ้าว ชาวบ้านบอกว่า ต้นจะแข็ง ไม่ล้ม -บ่าต๊าว
ข้าวนึ่ง(คำเมืองเรียกเป็นนาม หมายถึงพันธุ์ข้าวเหนียวและหมายถึงข้าวเหนียวที่นึ่งแล้ว)
เต็มเม็ด เต็มรวง
ให้ทาย ระหว่างต้นข้าว คุณเห็นอะไร…เสน่ห์ ของท้องทุ่งล่ะ
อีก สองชนิด ร่วมอยู่ด้วยกัน
ต้นนี้ แก่ไม่ทันเพื่อน จะเหลือเป็นข้าวค้างทุ่ง
จะไม่ลืม ว่าเราเป็นลูกชาวนา
บ้านเรา ร่างเงารากเหง้าของเรา
